Mijn persoonlijke Top 2000 lijst

Muziek is een van de belangrijkste dingen van mijn leven, ik denk zelfs in het leven van vele mensen. Ik denk dat ik muziek echt pas ging waarderen toen ik een jaar of veertien was. Ik zie mezelf nog zitten op mijn kamertje luisterend naar de top 50 met de cassetterecorder in de aanslag om alle liedjes op te nemen. En dan snel je cassette omdraaien wanneer je je lievelingsliedje aan het opnemen was, maar je aan het einde van je bandje kwam. Ik kan mij bij sommige liedjes nog steeds herinneren wanneer dit moment was, nog steeds als ik die liedjes hoor denk ik dat het bandje omgedraaid moet worden. Omdat ik zo van muziek houd kan ik ook enorm genieten van bijvoorbeeld Serious Request en natuurlijk de Top 2000 van Radio 2 en net als ieder jaar heb ik dit jaar weer een lijst gemaakt van liedjes die ik graag wil horen in de Top 2000. Op twitter zag ik een leuk blog van Ingeborg over de Top 2000 voorbij komen en dat bracht mij op het idee om ook een lijstje te maken met enkele van mijn gekozen nummers met persoonlijke verhalen erbij.

Stef Bos Ik heb je lief: dit liedje vind ik vooral bijzonder om de geweldige tekst en ik denk niet eens dat ik hier veel meer over hoef te vertellen dan het stukje tekst met jullie te delen

Wat ik ook wil zeggen

Jij krijgt mijn woorden klein

Was ik maar een dichter

Dan kon ik dichter bij je zijn

Was ik maar het bloed

Dat door jouw lichaam stroomt

Dan sliep ik in jouw hart

En ik woonde in jouw hoofd

Damien Rice Blower´s Daughter: pas toen ik mijn man leerde kennen in 2008 kwam ik in aanraking met de muziek van Damien. In die tijd dat we zwanger wilden worden draaiden we zijn muziek heel erg veel, dus deze muziek is voor mij onlosmakelijk verbonden met mijn dochter. Vorig jaar kwam mijn grote wens uit en hebben we Damien in Carré mogen zien, het was echt geweldig. Tranen met tuiten! En enorm genoten.

Guns n´Roses November Rain: dit nummer raakt mij in mijn ziel. De clip, de gitaarsolo’s, de zang, gewoon in een woord prachtig. Ik heb ook altijd gezegd dat ik dit liedje op mijn begrafenis wil hebben, niet heel gezellig, maar dit liedje vind ik zo ongelooflijk mooi, dat hoort bij mijn afscheid.

John Lennon Imagine: na de aanslagen in Parijs ging iemand achter een piano zitten en speelde dit liedje. Imagine werd in één keer het liedje van de aanslagen. Het gaf mensen troost. Ik heb dit liedje altijd mooi gevonden en ik denk dat dat kwam omdat mijn moeder het zo mooi vond. Zoiets krijg je dan toch mee tijdens je opvoeding hè?

The Righteous Brothers Unchained Melody: een verhaal apart bij dit nummer. Tijdens mijn zwangerschap keek ik de eerste keer naar de film “Ghost” en de vrouwen onder ons die ooit zwanger mochten zijn snappen het wel. Hormonen! Toen dit nummer ineens werd gespeeld in de film, dat Sam en Molly weer even samen waren, barstte ik in tranen uit en heb zo hartverscheurend zitten huilen zoals ik nog nooit heb gedaan. Tot op de dag van vandaag word ik er nog steeds (liefkozend) mee gepest door mijn man. Maar dit was nog niet alles bij dit verhaal. Ik moest in het ziekenhuis  bevallen vanwege een geplande keizersnede en er was een dag
georganiseerd om iedereen voor te lichten. We kwamen aan in een zaaltje en daar werd live muziek gespeeld en jullie raden het al, het nummer Unchained Melody werd gedraaid. En uiteraard moest ik toen ook weer meteen huilen (en bedankt hormonen).

Rammstein Sonne: niet bepaald een lief, gezellig, knus nummer, maar wel een nummer wat voor mij bijzonder is. Niet zozeer dit nummer, maar de muziek van Rammstein. Ik ben namelijk een aantal jaren geleden met mijn (stief)vader naar een concert van Rammstein geweest en niet gewoon even naar Amsterdam ofzo, nee we zijn samen naar Berlijn gegaan om deze band te gaan zien. Ik vond het zo bijzonder om dit samen met mijn pa te beleven, dit was echt een dag met een gouden randje.

We All Stand Together Paul Mc Cartney: vroeger als klein meisje vond ik dit liedje al fantastisch, de clip met die kikkers was gewoon betoverend. Op wat latere leeftijd belde mijn zus mij zelfs als dit liedje op was. Wat dit liedje ook bijzonder maakt is dat mijn moeder vroeger altijd het sprookje van de Kikkerprins vertelde. Ik heb dat van haar overgenomen en vertelde dit sprookje tegen mijn dochter. Aangezien de kikkerprins ook in het liedje voorkomt, maakt dit het nog meer speciaal. Omdat dit nummer voor mij staat voor de moeder-dochterband heb ik een tatoeage laten zetten op mijn rug van de kikkerkoning en kikkerkoningin die op het einde van de clip verschijnen.

Er staan nog meer nummers op mijn Top 2000 lijstje, maar de liedjes hierboven wilde ik graag met jullie delen.

Heb jij ook een Top 2000 lijst gemaakt en welke liedjes staan er in? Wat maakt die liedjes zo bijzonder?

Liefs Miertje

 

Gelukkig Genieten, duoblog

It starts with a tweet….

Op een avond geniet Miertje van de Hugo Winter Edition. Dit lijkt Lein wel wat en aangezien de supermarkt achter haar huis tot 22 uur ’s avonds open is, trekt zij een sprintje in de hoop een fles te scoren. Maar helaas, geen winterse Hugo te bekennen. En ook de volgende dag levert geen succes op.
Lees even mee wat er dan op twitter gebeurt:

Lein:  Ze drinkt #Hugo Winter Edition alleen vanavond die lieve @BlogMiron…6 winkels verder en ik heb nog geen fles gevonden #hugonoten

Miertje: @Mama_Tweet_T maar potverdorie!!! Ik ga solidair doen. Ik drink ook geen Hugo

@BlogMiron: we gaan over op kruidenthee en water #Hugonoten #maardanzonderhugo 

@Mama_Tweet_T ik ga met je mee aan de thee

@BlogMiron vanavond gaan we door voor #theegenoten

@Mama_Tweet_T zolang we maar genoten zijn he. #theegenoten #hugonoten

@BlogMiron ik weet t we noemen ons De Genietende Genoten #hugonoten #theegenoten

@Mama_Tweet_T ik ben voor!

@BlogMiron laten we een blog beginnen

@Mama_Tweet_T wat een goed idee!!!

Wat een als een grap begon werd na een paar uur sparren concreet en zie daar Gelukkig Genieten was geboren. Een duoblog waarin wij elkaar schrijven over geluks- en genietmomenten uit ons leven. En verrassend genoeg zit dit vaak in de kleine dingen die we meemaken.

Voorstellen:

Het duoblog wordt geschreven door mij en Lein. Mij kennen jullie natuurlijk al, maar toch zal ik mij nog even kort voorstellen: Ik ben sinds 2009 getrouwd met mijn lieve man en ik ben moeder van een geweldige dochter (’09). Ik woon in het zuiden des lands en spreek met een schattige zachte G. Ik werk parttime als woonbegeleidster in de GGZ. Sinds november 2015 ben ik begonnen met bloggen op koetjeskalfjesenmeer.wordpress.com waar ik schrijf over moeder zijn, maatschappelijke zaken die mij bezighouden en alle andere dingen die ik leuk vind. Mijn duoblogschrijfster Lein zal zich ook even voorstellen:

Wat spannend om aan een duo-blog te gaan beginnen! Maar voor jullie gaan lezen over het wel en wee van mij en mijn gezin is het wel zo leuk om mij even voor te stellen. Ik kom uit bouwjaar ’82 en ben geboren en getogen in Amsterdam.Voor de liefde emigreerde ik naar de Veluwe en belandde tussen de kippen. We trouwden, ik broedde 3 eieren uit Maxi (j-’07) Midi (j-’08) en Mini (v-’10) en nu leven we nog lang en gelukkig.
Helaas is het leven niet altijd een sprookje en moeten we soms het gevecht aan met grote boze wolven, giftige appels en prikken we ons wel eens aan een spinnewiel. Maar…2016 wordt mijn jaar, waarin ik vol gas mijn grote passie écht vorm ga geven (vroemmmama.com) Zusje gaat trouwen en er vast nog veel meer gebeurt waar ik nu nog geen idee van heb. Gelukkig is er altijd genoeg om van te Genieten!

Poolse kerstavond

Kerstavond is alweer achter de rug. Daar waar de meeste Nederlanders deze avond niet als de meest speciale van de kerstdagen zien en niet veel uitgebreider eten dan saucijzenbroodjes en kippenpasteitjes, is kerstavond voor ons heel bijzonder. Wat maakt dit dan voor mij zo bijzonder zul je je afvragen. Dat komt door mijn Poolse roots, mijn moeder is van Poolse afkomst en zodoende dat wij met enkele Poolse tradities zijn opgegroeid (en nee dit is niet stukadoren, wodka drinken en diefstallen plegen). Vooral Kerstavond is zo’n dag met veel bijzonder tradities, die wij dan ook al zo lang ik leef hebben. Waar we dat vroeger met de hele familie bij babcia en dziadzia (oma en opa in het Pools, zo noemden wij ze ook altijd) vierden, doen we dat nu bij mijn ouders.

Wigilia (zo noemen de Polen Kerstavond) heeft enkele mooie gebruiken. Voordat wij aan tafel gaan neemt iedereen een stuk Oplatek, dit is een soort “hostie”. Je wenst dan iemand Wesolych Swiat (zalig kerstfeest) en je breekt dan een stukje Oplatek af bij de ander en stopt deze in je mond. De ander doet dit dan ook en zo ga je iedereen langs die aanwezig is bij deze avond. De meesten weten dat ik niet gelovig ben en misschien komt dit dan heel hypocriet over, maar ik vind dit zo’n mooi gebruik, waar hele bijzondere herinneringen ieder jaar weer naar boven komen.

Het diner bij Wigilia is ook heel anders dan gebruikelijk is in Nederland. Zo wordt er geen vlees gegeten op Kerstavond, maar bestaat de hoofdmaaltijd uit voornamelijk vis. We eten daar dan aardappelen in schil, paddenstoelensaus, sla en maatjesharing bij.

Als voorgerecht wordt er dan sowieso altijd borsjt (rode bietensoep met tortellini) gemaakt, heerlijk. Vaak is het ook traditie om bij de maaltijd een extra bord neer te zetten voor een onverwachte gast.

Vroeger, toen mijn babcia en dziadzia nog leefden gingen we altijd naar de Poolse mis op Kerstavond. Zij zongen in een koor en één keer per jaar kon ik naar de prachtige liedjes luisteren die zij in de kerk zongen. Van de teksten verstond ik natuurlijk helemaal niets, maar de liedjes geven mij tot op de dag van vandaag nog kippenvel en zelfs tranen.

Ik ben zo trots dat babcia en dziadzia ons hebben laten kennismaken met deze tradities en dat mijn moeder deze nog steeds voortzet. Ik hoop dat later, heel veel later, als mijn moeder er niet meer is, ik deze tradities ook nog voort kan zetten (dan moet ik alleen nog even de recepten opschrijven en een oplatek-adresje zoeken).

Ik hoop dat iedereen hele mooie dagen heeft, met ieders eigen tradities en deze mag en kan vieren met de mensen waar we om geven. Daar gaat het immers om deze dagen, samen zijn met de mensen die je liefhebt.

Heeft jouw gezin ook bepaalde tradities met Kerstmis?

Liefs Miertje

Kledingperikelen van een zesjarige

Mijn 6 jarige dochter is geweldig. Logisch ook dat ik dat zeg over mijn dochter, het zou wat zijn als ik dat niet vond. Maar, en nu komt het, mijn dochter en kleding is alles behalve geweldig. Eigenlijk is dat nog heel zacht uitgedrukt, want mijn dochter en kleding is in een woord: DRAMA! Al sinds ze duidelijk kan maken wat ze wil, heeft ze een sterke mening wat betreft haar kleding. En dan niet wat ze graag draagt, maar vooral wat ze niet graag draagt. Het begon met haar sokken, de naadjes hiervan kon ze niet verdragen aan haar voeten. Dankzij een tip van een vader draagt dochter haar sokken altijd binnenstebuiten. Leuke sokken met plaatjes erop koop ik dan ook niet, want dan zou je het plaatje niet zien.

Helaas gaat het niet alleen om haar sokken, maar ook om andere kleding. Iedere ochtend is het drama om wat mijn meisje níet aan wil trekken. Broeken draagt ze al nauwelijks, omdat het te strak om haar buik zit. Hoewel een broek haar dus echt geweldig staat, heeft het kopen hiervan geen zin. Dus een jurkje is eigenlijk het enige dat ze draagt. Ik ben altijd blij als het zomer is, want dan koop ik 8 jurkjes van de h&m die 5 euro per stuk kosten en daar komt ze dan de hele zomer mee door. Maar dan komt de winter en moet ik op zoek naar winterjurken. Lekker zittende jurkjes met lange mouwen. Want een vestje over haar jurkje zit namelijk niet lekker bij haar oksels. Ik heb enkele leuke jurkjes kunnen scoren die haar ook nog eens lekker zitten. En dan komt het volgende perikel van dochterlief, leggings. Dit lijkt nogal een makkelijk kledingstuk, maar niet voor mijn meisje. Leggings zitten te strak, zitten te losjes, zitten te hoog, zitten gewoon níet. Ik heb al weet ik veel hoeveel leggings gekocht die regelrecht naar de kledingbank konden gaan. Laatst kwam ik nog een ander super leuk jurkje tegen bij de Mango, maar toen meisje hem aan deed vertrok haar gezicht en ik voelde de bui al hangen..het jurkje was getailleerd en zat te strak om haar buik. Door alle drama die we bijna dagelijks hebben, borrelt er een boosheid in mij waardoor ik het liefst het jurkje in de vuilnisbak wil smijten. Maar ik houd me netjes in.

Je kunt je voorstellen dat ik dus moedeloos word van haar kledingperikelen en ik het soms niet meer weet. Onlangs kreeg ik de tip om in de winkel de kleding met dochter te gaan passen (duh dat ik daar niet eerder aan had gedacht, slimpie). Ik zal dus geen kleding meer kopen zonder dat dochter dit gepast heeft en die dan ook echt lekker zitten. Dit weekend heb ik nog iets anders bedacht. Dochter is lief, blond en ook klein meisje (voor haar leeftijd). Andere kinderen noemen haar vaak schattig en dat vindt ze echt vreselijk. Vandaag vertelde ik haar dat als ze stoere broeken en truien zou dragen dan andere kinderen haar dan misschien wel stoer in plaats van schatting vinden (ja sorry maar soms moet je manipuleren). Hier was ze erg gevoelig voor en ze zag het wel zitten om álle broeken van de h&m te gaan passen om te kijken welke ze dan zou willen. Ik hoop zo van harte dat dit dan de oplossing is voor haar perikelen. Een jurkje vind ik erg leuk, maar iedere dag? Terwijl er zoveel leuke kleding in de rekken hangt, dat vind ik gewoon jammer. Ik hoop dat ik ooit, ooit weer mijn meisje in een stoere broek en trui zie.

Heeft jouw kind ook een duidelijke mening wat betreft kleding? Heb jij nog andere goede tips voor mij?

Liefs Miertje

Mijn liefde voor Herman Finkers

Lachen, heel veel lachen, en het liefst zo veel en zo vaak mogelijk. Wie houdt daar nou niet van? Humor vinden wij vaak een van de belangrijkste eigenschappen die een partner moet hebben en wat een geluk. Mijn man heeft zo’n partner gevonden, lucky him! Gelukkig heb ik ook heel veel geluk gehad en heb ik een partner die over een flinke dosis humor beschikt. Dolle boel dus bij ons thuis. 

Vanaf het moment dat ik cabaret snap kijk ik hier al naar. Ik ben naar enkele cabaretiers in het theater geweest, zoals Guido Weyers, Javier Guzman en Najib Amhali. Alle drie cabaretiers, maar mijn all time favorite cabaretier is Herman Finkers. Zulke simpele grappen waarbij de tranen over mijn tranen rollen. Ik zal een paar uitspraken met jullie delen:

 

• “Mijn vrouw en ik zijn op visite geweest bij de deurwaarder. We dachten: het hoeft niet altijd van één kant te komen”
• “Om 7 uur hebben wij een warm buffet, om half 8 een lauw buffet en om 8 uur een koud buffet”
• “Laatst zag ik iemand met groen haar. Nou, als ik groen haar had, liet ik het verven”

Om zulke uitspraken kan ik gewoon minutenlang lachen. Heerlijk flauw. Ik ben twee keer naar een voorstelling van Herman Finkers geweest, “Kalm aan en rap een beetje” en “Na de Pauze”. Die laatste viel best tegen. Herman Finkers kwam na een aantal jaren weer terug op het podium, hij was namelijk ernstig ziek geweest. In de show had hij het veel over zijn ziekte en ook over het geloof. En laat dat laatste nou net iets zijn waar ik helemaal niets mee heb. En dan nu, in 2015 werd aangekondigd dat Herman de oudejaarsconference mag gaan bezorgen. Op het laatste moment zag ik hij naar het Theater in Heerlen kwam en er waren nog maar twee kaartjes naast elkaar beschikbaar. Hoppa besteld en afgelopen zaterdag ging ik samen met mijn man naar Herman toe. Met gemengde verwachtingen, dat wel. Maar wat heeft hij mij weer verrast, wat heb ik hard gelachen en soms had hij zelfs grove humor. Uiteraard zal ik geen spoilers in mijn blog zetten, aangezien heel Nederland hem op oudjaarsdag móet gaan zien. Het enige wat ik erover wil zeggen is dat het einde zéér verrassend is!

Ik zal op oudjaarsavond dus klaarzitten om naar deze show te kijken, dan sluiten we het oude jaar lachend af.

Houd jij ook van cabaret? En om welke cabaretier(e) lach jij het hardst? 

Liefs Miertje

 

 

Dé Pickwick-vragen

Pickwick heeft sinds kort erg leuke zakjes toegevoegd aan het assortiment. Het betreft de “gewone” thee maar dan staan er enkele vragen de theelabels. Op mijn Facebook val ik al geregeld mensen lastig met deze vragen. Ik vind het hartstikke leuk om de antwoorden van mijn vrienden te lezen. Het zijn namelijk vragen die je in een normaal gesprek niet snel aan iemand stelt. Met name daarom vind ik deze vragen zo leuk. Nu is het mijn beurt om enkele van deze vragen te beantwoorden.

Waar zou je morgen naar toe willen op vakantie? Ik droom al jaren van een vakantie naar Canada. Dit land trekt mij enorm en dan met name door de natuur. Het liefst ga ik op vakantie naar een gebied met bergen, wat kan ik genieten van de uitzichten, de robuuste stenen en na iedere paar meter zie je weer een ander uitzicht. Canada heeft ook veel, grote bergen en een ongerepte natuur. Beekjes, rivieren, bergen ohja en beren. Doodeng om deze tegen te komen, maar wat lijkt mij dat fascinerend. Ook heb ik begrepen dat de mensen hier vriendelijk zijn en dat er weinig criminaliteit is. Ook wel een voordeel toch? Dus ooit, ooit, hoop ik samen met mijn gezin 4 weken lang met een camper door dit prachtige land te reizen.

Waar ben je het meest bang voor? Ik ben niet bang voor het donker, spinnen of andere beestjes. Hoogtes vind ik erg onprettig, maar ga ik niet uit de weg. In het donker door het bos is nou ook niet bepaald het leukste om te doen. Maar bang ben ik toch het meest voor de dood. Niet zozeer dat ik zelf dood ga, of dat ik het onderwerp uit de weg ga. Eerder bang om mensen om mij heen te verliezen.  Ik word ieder jaar (gelukkig) een jaartje ouder en zo ook de mensen om mij heen. De kans dat er mensen in mijn omgeving overlijden wordt (uiteraard) steeds groter. Dat maakt mij wel bang, ik wil (zoals niemand) mensen verliezen.

Welk boek heb je het laatst gelezen? Mensen die mij kennen weten dat ik één grote boekenwurm ben. Ik verslind boeken. Omdat ik vroeger zeker 4 boeken in de maand kocht ben ik sinds een aantal jaar overgestapt op de e-reader. Dit scheelt aanzienlijk in mijn uitgaven. Ik lees ongeveer 1 boek per week. Ieder avond voor het slapen gaan lees ik, doe ik dat niet voel ik mij enorm onrustig. Als ik nog maar een paar boeken op mijn e-reader heb staan móeten er snel weer nieuwe boeken op, want stel je voor ik heb er geen meer. Verslaafd zou je wel kunnen zeggen ja. Ik lees vrijwel alleen maar thrillers en hoe gruwelijker het verhaal hoe beter. Momenteel lees ik “wat ons niet zal doden”, het vierde deel van Millennium, alleen niet geschreven door Stieg Larsson, omdat hij helaas is overleden. Een erg spannend vervolg op de eerste drie delen.

 

 

 

 

Zing je wel eens onder de douche? Een andere grote hobby van mij is zingen. Een tijdje geleden heb ik dan ook zangles gehad en daar heb ik veel geleerd. Ik zing overal, in de douche, in de auto, op mijn werk en in de winkel als er een liedje op staat die ik ken. Dit wordt overigens niet altijd door anderen in dank afgenomen. Hm, zijn die zanglessen dan toch voor niets geweest? Mij maakt het niet uit, ik vind het leuk en ik blijf het doen, overal!

Als je een eigen bedrijf zou starten, wat zou je dan verkopen? Ik kan mij niet voorstellen dat ik een eigen bedrijf zou willen starten met producten om te verkopen. Áls ik al een bedrijf zou starten dan zou dit iets zijn wat te maken heeft met mijn werk. Maar wat, dat zou ik echt niet weten. Die ambitie heb ik niet en ik ben nu ook niet bepaald zakelijk en commercieel ingesteld.

Waar zie je jezelf over 5 jaar? Ik denk dat ik hier een heel saai antwoord op ga geven. Het liefst zie ik dat ik over 5 jaar een loterij heb gewonnen en kan doen en laten wat ik wil en iedereen gezond en gelukkig is. Maar waar ik echt ben over 5 jaar, is in hetzelfde huisje (waar ik heel graag ben) met hopelijk hetzelfde, leuke, werk. Mijn dochter is dan al 11 en in haar puberteit, ohjee! Ik denk dat ik over 5 jaar op hetzelfde sta, en weet je, dat hoop ik ook gewoon. We zijn gelukkig en gezond, hebben beiden een baan en hebben hele fijne mensen om ons heen. Ik ben niet iemand die in de toekomst kijkt, of wil kijken. “Wie dan leeft, wie dan zorgt” dat is mijn motto.

Welk van deze vragen zou jij uitkiezen om een antwoord op te geven en welk antwoord zou dit dan zijn?

Liefs Miertje

 

Serious Request, zin of onzin?

Het is weer december en de feestdagen komen er weer aan. En dat is niet het enige wat er in december plaatsvindt. Ook dit jaar is er weer Serious Request, drie DJ’s  van radio 3FM worden een week lang opgesloten in het glazen huis. Zij mogen niet eten, maar krijgen alleen shakes te drinken. Ieder jaar kiest 3fm (in samenwerking met het Rode kruis) een doel waarvoor zij gaan strijden en dit jaar is dat “jongeren in conflictgebieden”.

Net als ieder jaar zal ik (vooral) in de avonduren voor de televisie zitten om naar die gebeuren te kijken. Ik vind het gezellig, kneuterig, maar gezellig. En net als ieder jaar zal ik een plaatje aanvragen voor het goede doel. Wat ik vooral leuk vind is dat ze dit jaar in Heerlen staan, mijn geboortestad. Ik zal die week dus zeker een keer (of 2 of 3) een kijkje gaan nemen en sfeer gaan proeven. Ik ben erg benieuwd hoe mij dat gaat bevallen. Maar, ik ga geen blog schrijven om jullie te vertellen dat Serious Request (SR) naar Heerlen komt, want dat weten jullie vast al. Nee, ik schrijf mijn blog omdat, net als de vorige jaren, ik mij dooderger aan de commentaren wat er komen op SR.

Een kleine greep uit de reacties: “het doel is voor het buitenland, ik hoop dat het blijft regenen die dagen, hier hebben mensen ook hulp nodig. Als ik kon boycotten deed ik het”, “Dit keer geld inzamelen voor Nederland? Weet zeker dat schoolgaande kinderen en ouderen dit kunnen gebruiken”, “Van mij zullen ze niets krijgen. En iedereen maar geld geven, dan moeten ze ook niet klagen dat jullie allemaal niet genoeg krijgen en dat jullie overal op gekort worden”.Iedere keer weer hetzelfde commentaar en ieder jaar vind ik deze reacties enorm bekrompen.

Ik vertelde al in een eerder blog dat ik werkzaam ben bij Bemoeizorg. In dit werk krijg ik vrijwel alleen maar te maken met mensen die niet veel geld hebben, die schulden hebben en/ of in de bewindvoering zitten. Enkele cliënten  gaan ook iedere week naar de voedselbank. Ondanks dat vele van hen het niet breed hebben, zijn er wel genoeg voorliggende voorzieningen waarvan zij gebruik kunnen maken, zoals bijvoorbeeld die voedselbank. En ja ik weet dat dat helemaal niet fijn is en dat daar veel schaamte bij komt kijken en ja ik weet ook dat sommigen geen cadeaus voor hun kinderen kunnen kopen, jarenlang in dezelfde kleding moeten lopen en iedere maand maar moeten hopen dat ze uitkomen met hun leefgeld. Echter ik blijf er bij dat we de situatie in Nederland niet kunnen vergelijken met die van andere landen, in het geval van SR dit jaar, conflictgebieden. Horen wij iedere dag de geweerschoten om ons heen knallen? Zien wij onze  geliefden vermoord worden door terroristen en andere oorlogsmisdadigers? Moeten wij iedere dag vrezen voor ons eigen leven? Moeten wij maar hopen dat we veilig naar school of naar ons werk kunnen? Nee, dat hoeven wij allemaal niet. Hier is het veilig, hier is geen oorlog. Ja hier is armoede en wordt er bezuinigd en ook ik ben het niet altijd eens met de beslissingen die de overheid neemt. Ook ik zie wat de bezuinigingen in de zorg doet met onze cliënten. Maar zo erg als zij het hebben in die gebieden, nee zo erg hebben wij het hier niet. Onze jongeren kunnen wél zorg krijgen en kunnen een toekomst opbouwen en de jongeren in conflictgebieden niet. Hun toekomst is namelijk onzeker, is er überhaupt wel en toekomst voor hen?

Er zijn zoveel mensen die roepen dat ze niet gaan doneren aan SR en dat ze geld moeten inzamelen voor Nederland. Wie of wat houdt hen tegen om zelf te gaan doneren? Zij kunnen toch zelf een inzamelingsactie houden voor de jongeren, ouderen en/ of de mensen die leven in armoede. Ik houd ze niet tegen in ieder geval. Er zijn voedselbanken, kledingbanken en speelgoedbanken (die ze in conflictgebieden trouwens niet hebben) die genoeg kunnen gebruiken. Bij de Jumbo kun je “diners” kopen voor de mensen in Nederland die het niet makkelijk hebben, wat let hen om dat te gaan doen? (Hoewel sinds Jumbo ook “diners” doneert aan vluchtelingen sommige mensen dit ook weer niet willen doen). We leven in een zeikcultuur en op en om alles wordt gezeurd (en ja daar doe ik zeker ook wel eens aan mee). Stop daar toch eens mee en kijk naar wat je zélf kan doen in plaats van afgeven op mensen die het goed bedoelen.

Als je niet wilt doneren aan SR, prima, niemand is dat verplicht, ik doneer ook echt niet aan alle goede doelen. Wil je het wel doen, ook prima en laten we vooral hopen dat de jongeren in conflictgebieden een toekomst kunnen hebben zonder zorgen en in veiligheid. Want is dat niet wat íedereen wilt, waar ter wereld je ook woont?

Liefs Miertje

Wat vind jij van Serious Request? Doneer jij geld voor het doel van SR of doneer jij liever aan andere goede doelen?