Wat een ongelooflijke weken heb ik beleefd. In mijn vorige blogs hebben jullie gelezen dat we met de klas actie hebben gevoerd en dat ik een brief aan de Minister Asscher heb geschreven over de gevolgen van de invoering van de WWZ. Dit alles heeft enorm veel teweeg gebracht waardoor ik dagen bezig ben geweest met een en ander uit te zoeken en om nog hoger op die barricaden te klimmen. Net als iedereen kan ik absoluut niet tegen onrecht en daar wilde ik nu ook eens echt iets aan doen.
Mijn brief aan Asscher, in zowel mijn blog als in mijn statusupdate op FB is ongeveer bij elkaar 10.000 keer gelezen. Een getal waar ik van duizel en waar ik enorm blij van word. Voor sommige (bekende) bloggers misschien een aantal dat vaak bereikt wordt, maar voor mij een unicum.
Iets wat ik nooit heb durven dromen. Mijn doel was dat Asscher het zou lezen en contact met mij zou opnemen. En dat was bijna het geval, bijna, maar toch close enough. Op een dinsdagavond kreeg ik ineens een bericht van de woordvoerder van de minister, of ik mijn gegevens wilde geven zodat ze contact met mij kon opnemen. Nog geen 5 minuten nadat ik mijn telefoonnummer had gemaild, werd ik gebeld door haar. Jongens, jongens, mijn t-shirt kon ik na dat gesprek bijna uitwringen, zo erg zweette ik (sorry!). Ik had een trillende stem en was stront zenuwachtig. Het gesprek verliep op z’n politieks, het lag natuurlijk echt niet aan Asscher dat dit allemaal gebeurde en de wet zou zorgen voor meer banen. Hoewel het een vriendelijke vrouw was en een goed gesprek, had ik er uiteindelijk inhoudelijk niet heel veel aan, hoewel het mij hierna wel bedacht dat het ook (mede) aan het beleid van de Stichting kon liggen.
Dit gesprek heeft er voor mij wel voor gezorgd dat ik verder wilde gaan met mijn onderzoek. Ik heb een advocate ingeschakeld die voor mij een en ander ging uitzoeken, ik dook verder het internet op om alles uit te zoeken en samen met twee anderen besloten we de media te benaderen om de gevolgen van de WWZ, of het beleid van de Stichting onder de aandacht te brengen. 
Nadat we een persbericht hadden verstuurd werd ik vrijwel direct gebeld door de krant, wauw, wat was ik blij dat we ook dat hadden bereikt. De journalist die belde vertelde mij dat het de dag erna in de krant zou staan. Trots als een pauw hing ik de telefoon op (lees: drukte op het uitknopje) en sprong de hele kamer door. De dag erna stond er dus een stuk in de krant en ook een stuk in Sittard-Geleen Nieuws. Tevens is er een petitie gestart om zoveel mogelijk handtekeningen te verzamelen om te overhandigen aan de Stichting ( je kunt nog steeds tekenen :)).
Echter, het eindigt hier niet. Het blijkt namelijk dat op sommige scholen de vervangers wél kunnen blijven, hoe dit kan, dat weten we nog niet, maar we blijven sowieso tot 1 juli strijden voor duidelijkheid en rechtvaardigheid.
Ik wil trouwens nog even van de gelegenheid gebruik maken om (alvast) iedereen te bedanken. Ik weet dat ik jullie de afgelopen week tot in den treure heb lastiggevallen; met de petitie, met de vraag of jullie willen delen, met constante posts op FB en Twitter en ga zo maar door. En jullie bleven liken en delen, wauw, dat waardeer ik enorm. BEDANKT daarvoor! Ohja en alvast sorry voor de komende week, want dan zal ik nog even doorgaan met stalken. Uiteraard voor een goed doel!
Liefs Miertje
Mijn ene opa en oma (van in de 80) gaan nog elk najaar vrolijk met de caravan naar Italië om bij vrienden-met-een-wijngaard te helpen tijdens de oogsttijd.
Uren zat ik achter haar secretaire briefjes te schrijven op gele post-it blaadjes en plakte die door het hele huis. De andere opa en oma woonden een stuk verder dus daar gingen we met de auto of trein naar toe en het leukste was dat je nooit hoefde aan te bellen. Het waren een typische koordje-uit-de-brievenbus-opa-en-oma. Je kwam binnen en dan klonk er (nog steeds trouwens) ‘Haaaaa lieffie!’ Opa heeft dat koordje gelukkig erg stevig gemonteerd dus hopelijk hangt het nog heel lang uit oma haar brievenbus en kan ik soms even zomaar spontaan een kopje thee bij haar drinken.
Bij deze opa en oma kreeg ik altijd van die rode anta-flu snoepjes, ken je die? Niet echt een lekker snoepje, maar het hoorde wel bij hun. Mijn opa had ook een moestuintje waar mijn zus en ik altijd wortels uit kregen. Helaas heeft het niet gezorgd dat we goede ogen kregen, zus en ik hebben namelijk allebei een bril/ lenzen.
Bij deze opa en oma (wij noemden ze trouwens dziadzia en babcia) zochten we met Pasen altijd naar eieren, in hun tuin van 3 bij 3 haha, maar het was wel heel leuk. En de lekkerste kopjes thee dronk ik bij mijn babcia. Gewone zwarte thee, en ik heb geen idee wat babcia ermee deed, maar zo’n lekkere thee heb ik nooit meer gedronken.
koetjeskalfjesenmeer 