Afscheid van mijn sestra, Celine

Ik zit in de auto en we rijden door de polders op weg naar Dronten. Uit de boxen van de auto hoor ik het liedje van R.E.M. “Everbody hurts”. Ik hoor de regels: “If you think you’ve had too much. Of this life. Well, hang on.” Deze regels grijpen me bij mijn strot. Ik kijk uit het raam, over de velden en de tranen biggelen ineens over mijn wangen. Celine hield het namelijk niet meer vol. Geen “hang on” voor haar en ik vind het zo oneerlijk.

Naarmate we dichterbij het uitvaartcentrum komen voel ik dat ik steeds meer een knoop in mijn maag heb. Ik vind het spannend, heel spannend. Ik weet niet wat ik kan verwachten. Wat zeg ik tegen haar zusje en ouders, willen ze wel wat horen, praten? Wat zeg je tegen iemand die een dierbare op zo’n manier heeft verloren? Allemaal gedachtespinsels die de laatste kilometers nog door mijn hoofd malen. Ik voel een hand op mijn been, om me te troosten. Fijn dat ik dit niet alleen hoef te doen en ik de steun heb van mijn vriend.

We komen aan bij het uitvaartcentrum en worden welkom geheten door een mevrouw van Yarden. Ze vertelt hoe het in z’n werk gaat en wat er verwacht wordt. Ik hoor haar woorden bijna niet en denk alleen maar aan Celine. Ik zie dat er een andere twittervriend is en we knuffelen elkaar even, mooi ook dat hij en zijn vriendin er zijn. Dan gaan we condoleren en sluiten aan bij een korte rij naar haar zusje en ouders. Ik zie de kist staan, gesloten. Een mooie eenvoudige witte kist met een prachtig bloemstuk en een foto van Celine. Er staat een lange tafel naast die vol staat met een zee van bloemen, zó mooi. Terwijl ik in de rij sta kan ik mijn ogen niet van de kist afhouden en de foto van een prachtig meisje en de tranen komen weer. Ze straalt, van buiten, dat doet ze op iedere foto, maar van binnen straalde ze niet. Ik ontmoet haar ouders en sta te trillen op mijn benen. Ze kennen me van enkele verhalen en dat doet goed. Ik zeg dat ik sta te trillen en weet bij God niet wat ik meer moet zeggen. Haar moeder legt een hand op mijn arm. Moet dit niet andersom zijn? We praten kort, ik condoleer haar vader en sta dan bij de kist. Ik leg er een hand op en zeg nog een paar woorden tegen sestra. Ik heb het te zwaar. Ik leg de witte roos die ik heb meegenomen op de tafel en loop weer door. In de armen van mijn vriend laat ik mijn tranen stromen. Van verdriet, maar ook van boosheid. Ik had haar zo anders gegund.

In de ruimte waar we waren stond een televisiescherm waar foto’s van Celine werden getoond. Van klein geschminkt meisje tot de vrouw die ze was geworden. Ik zit aan tafel om op een blaadje nog mijn laatste woorden aan haar te schrijven, maar word steeds afgeleid door de foto’s. Ik blijf er naar kijken, ze raken me tot in mijn ziel. Zo’n mooi lief meisje, dat er niet meer is. Dat het niet meer aankon en geen waardig afscheid mocht nemen zoals ze zo graag wilde. Terwijl we daar zitten komt de vader van Celine naar ons toe. We hebben gesproken over Celine, we hebben geluisterd naar wat haar vader allemaal vertelde. Ik vind dit oprecht een van de mooiste ontmoetingen die ik ooit heb gehad. Ik zag het verdriet, natuurlijk, maar ook de kracht van vader. Hoe hij sprak, hoe ze haar steunden. Ik ben er sprakeloos van, ik kon er alleen maar ademloos naar luisteren en denken hoeveel respect ik voor hun heb. Dit is niet eens in woorden uit te drukken. Wat een lieve bijzondere mensen.

We zijn bijna een uur binnen geweest en de reis van (meer dan 5 uur i.v.m. sneeuw) was het mij meer dan waard. Dit heeft me goed gedaan. De ontmoeting met haar ouders en zusje, nog even “bij haar” te zijn geweest. Ze verdiende dit zo enorm. Natuurlijk, het is zwaar en moeilijk, maar zoals ik al zei, dit was het meer dan waard.

Nadat we wegreden zijn we naar Zwolle gegaan om daar een hapje te eten voordat we aan onze terugreis gingen beginnen. Het sneeuwde flink toen we aankwamen en door de stad liepen. Wat een prachtige stad is Zwolle en toen ik daar liep was ik Celine ergens dankbaar. Dankzij haar (ondanks de zeer k*tte aanleiding) hadden we iets moois ontdekt.

Celine, bedankt dat ik je heb leren kennen. Ik heb soms het gevoel dat ik me moet verantwoorden ten opzichte van andere mensen waarom ik zoveel verdriet heb om een meisje die ik alleen maar ken via twitter. Weet je, dat ga ik nu ook niet doen. Ik weet wat ik voel en ik weet zeker dat jij hetzelfde voelde. Dat was goed, dat was bijzonder en fijn. Je was een bijzonder meisje met een bijzonder gezin. Ik heb respect voor je. Het is goed zo.

Liefs je sestra