Over een meisje, dat ik mijn “sestra” noemde.

Ik liep zojuist nog even mijn rondje met de hond. Ik voelde de kou tegen mijn gezicht, maar over mijn wangen stroomden warme tranen. Vandaag brak mijn hart in duizend stukjes, want lieve Celine, mijn “sestra” is er niet meer.

Een hele tijd geleden leerde ik je kennen via twitter. Voor velen misschien een medium dat onbekend is, waar veel vuiligheid op te vinden is, maar voor mij een medium dat mij veel gebracht heeft. Zo ook jou, Celine. Het begin van ons contact was oppervlakkig, zoals de meeste contacten online beginnen. Maar al snel gingen onze gesprekken dieper. Je was een meisje met een psychische kwetsbaarheid. Daar twitterde je open over, dat wist iedereen. Je twitterde er niet alleen over, nee je schreef er zelfs boeken over. 20 jaar oud en al boeken schrijven over moeilijke onderwerpen, jij deed dat gewoon. In één adem heb ik je boek uitgelezen, mooi geschreven, maar ook heel pijnlijk. Want wat had jij al veel meegemaakt in je korte leven. Je vertelde er over in onze gesprekken, soms met een lach, soms met een traan. In een korte tijd voelde ik dat je een plekje kreeg in mijn hart, dat ik me over jou wilde ontfermen, dat ik jou bijna zag als “kleine zusje”. Door onze gezamenlijke liefde voor de serie “Orphan Black” begonnen we elkaar “sestra” (zus) te noemen en dat bleef. Tot gisteren.

Het afgelopen jaar heb je het ook weer heel moeilijk gehad, iets waar je ook openlijk over sprak. Dat vond ik knap. Je kon je zo goed verwoorden, zo goed zeggen hoe je je voelde en hoe het ging. Ondanks dat het echt niet goed ging. Je hebt alles gedaan om je weer beter te voelen, je hebt op alle manieren hulp gezocht, maar geen enkele hulp leek toereikend. Afgelopen week heb je verschillende gesprekken gehad waar je je hoop op had gevestigd en hier hebben we het veel over gehad. Ik zag je hunkeren naar een oplossing die maar niet leek te komen. Zo had je ook gisteren een gesprek, maar dat verliep niet zoals je had gehoopt. We appten en je vroeg of je kon bellen. Dat hadden we nog nooit gedaan, maar natuurlijk kon dat. Je was op weg naar stage en we belden kort, want je was net aangekomen daar. We zeiden tegen elkaar dat het zo leuk was om elkaar eindelijk te horen, je lachte me nog uit vanwege mijn accent (ik toch niet?!) en mijn laatste woorden aan jou waren “houd je goed meisje”. Niet wetende dat dit mijn laatste woorden waren aan je. Later bedacht ik me dat je bewust had gebeld, om afscheid te nemen, jij wist waarschijnlijk dat dit ons eerste en enige gesprek zou zijn. Ergens doet me dat goed, ergens doet het me pijn.

Je was vervolgens de hele dag stil op twitter. Ik dacht nog dat je druk op stage zou zijn, thuis zou komen, zou eten en dan wel weer eens op twitter zou verschijnen. Hoewel dat niets voor jou is, maar het zou kunnen. Alleen waren er signalen en andere lieve mensen die zich ook ineens zorgen maakten. Mijn bezorgdheid nam toe. Ik appte, maar er kwam geen respons. Niemand had van je gehoord en iedereen maakte zich zorgen. Ik sliep er niet van, ik droomde naar. ’s Ochtends checkte ik meteen alle social media en bekenden, maar niemand wist iets. Tot vanmiddag half een er een einde kwam aan die killende onzekerheid. “Celine is niet meer op deze wereld”. De grond zakte onder me vandaan en ik kon alleen nog maar huilen. Huilen om eens meisje die ik “alleen maar kende” via social media, huilen om mijn kleine sestra. “Dus toch”, dacht ik… Het leven was te zwaar en je zag geen mogelijkheden meer om eruit te komen. Een meisje van 20 en je dan zo voelen. Ik kan me er gelukkig niks bij voorstellen, maar hoe afschuwelijk moet het zijn. Je wilde niet dood, je wilde geen pijn meer voelen maar dat betekende dat de dood nog maar de enige optie voor je was.

Wat er op twitter gebeurde Celine nadat bekend was dat je er niet meer was, is ongekend. Zoveel mensen die om je gaven, zoveel mensen die jou in hun hart hebben, zoveel mensen die intens verdrietig zijn. Iedereen die elkaar opzoekt, bekenden, onbekenden, om steun bij elkaar te halen en steun te bieden. Het is hartverwarmend, het is bijzonder. Maar dat was jij ook. Jij was ook hartverwarmend en bijzonder. Zo lief, zo slim en met een heerlijke gezonde (soms zwarte) humor.

Ik heb je in mijn hart gesloten lieve sesta en je gaat er niet meer uit. Je gaat er nooit meer uit.

Liefs jouw sestra