Murphy’s law

Mijn dag begon gisteren zoals alle andere dagen. Opstaan, zorgen dat mijn meisje te eten en te drinken heeft op school, haar achter de veren aanzitten zodat ze op tijd klaar is, nou ja, je kent het wel. Meisje afgezet op school, het huishouden gedaan (moet ook gebeuren hè?) en daarna even op pad, met de auto. De auto die de dag ervoor ineens wat rare geluiden vertoonde en waarvoor ik P appte of hij de auto morgen eens even kon nakijken. De heenweg ging prima en het grootste gedeelte van de terugweg ging ook prima. Totdat ik van de snelweg kwam en voor het stoplicht bij de afrit stond. Ineens schoot het koppelingspedaal door en begon mijn auto te roken, smeulen, snirken! Ik geloof dat mijn hartslag in zo’n korte periode nog nooit zo snel omhoog was gegaan. Ik zette zolang het stoplicht op rood stond mijn auto uit en toen het groen werd gauw weer aan, ik haalde gauw wat auto’s in zodat ik snel bij het tankstation kon stoppen. Ondertussen merkte ik ook nog dat het koppelen niet meer heel soepel verliep. Veilig en wel kon ik mijn auto op het tankstation zetten. Met een trillend lijf, klotsende oksels, een rood hoofd én een hartslag van 180 zat ik dan in mijn auto. “Wat nu?”, dacht ik. ANWB bellen? Maar ik ben geen lid, wat gaat me dat dan wel niet kosten, hoe lang moet ik dan wel niet wachten? Mijn hoofd maakte, ach ik ben de laatste tijd toch niet anders gewend, overuren. Ik besloot in ieder geval even P te appen. Hij zou ons meisje van school halen en zou dus redelijk in de buurt zijn. Normaal reageert P vrij snel, maar ik hoorde niets. Het waren maar enkele minuten, maar ik het leek alsof ik al uren als een verdoofde mummie in die auto zat. En terwijl ik in gedachten was stond ineens P al bellend voor mijn auto te zwaaien. “Huh wat doet die nu hier?” P kwam net terug van een afspraak, moest nog even tanken, op een tankstation waar hij normaal ook nooit komt en zag mijn oranje bolide staan. Met nog in gedachten dat ik hem de dag ervoor appte dat mijn auto raar deed, bedacht hij dat ik misschien wel pech zou hebben. Ik zei tegen hem dat ik nog nooit zo blij was geweest om hem te zien, jaja we houden de humor er in.

Ondertussen rook je erg goed dat de auto er niet al te best aan toe was en controleerde P de auto. De olie was op, ja jullie lezen het goed. Hoewel ik enkele weken geleden de olie had bijgevuld, was hij nu alweer helemaal leeg. En dan zal ik nu maar met de billen bloot gaan… wist ik veel dat er 3 liter olie in kan en 400 ml dus niet toereikend is voor maanden weer veilig te kunnen rondrijden. Kwestie van eigen schuld dikke bult? Maar, waar zijn die rode lampjes dan als je ze nodig hebt? We besloten eerst even M van school te halen (die ging vervolgens bij een vriendje spelen), naar de Action te gaan om olie te halen (die bij het tankstation waren 15 euro duurder) en weer terug te rijden. Olie bijgevuld, auto aan en dan ineens doet de koppeling het ook niet meer. De auto maakte een oervervelend geluid en je rook erg goed dat er iets niet klopte. Dat werd dus slepen. Alsof ik het allemaal al niet vervelend genoeg vond, moest ik ook nog eens gesleept worden. Als dat maar goed gaat.

Sleepkabel eraan, auto in de vrij, op contact en gaan.. Gelukkig waren we maar 10 minuten van school af, dus dat werd vast appeltje eitje. Met nog steeds klotsende oksels en een hartslag van inmiddels 200 gingen we de weg op. Het begin ging prima, ik hoefde alleen maar wat te sturen en de rest ging vanzelf. Totdat we moesten gaan remmen voor een stoplicht, we reden inmiddels 70 en ik probeer mijn bolide te laten remmen, maar wat ik ook deed, het lukte me niet. P stond inmiddels bijna stil, maar mijn auto rolde nog door. Dát was paniek, ik maakte me klaar om tegen P aan te botsen, ik dacht nu komt het, ik drukte alles tegelijk in…..en op 10 cm na heb ik P’s auto nét niet geraakt. So far so good. Totdat we weer moesten rijden, op een of andere manier kreeg hij hem even niet getrokken en het leek alsof beide bumpers uiteen gereten werden. Een spannende thriller beste mensen was hier niets bij. We kwamen weer op gang en konden verder. Ondertussen was het ook nog eens lekker druk onderweg, gingen we een stukje berg op en kreeg P’s autootje moeite om die van mij omhoog te trekken. Wederom een spannend moment. We hadden inmiddels (handsfree mensen) telefonisch contact en P zei op een gegeven moment:” Volg mij!”…. uhhh alsof ik een andere keuze had, er zat een heuse kabel tussen onze auto’s in, al wilde ik het graag, ik kon niets anders dan hem volgen. Na een barre tocht, een lange spannende reis, kwamen we thuis aan. Wat was ik blij!

P keek ondertussen nog de auto na, kroop overal tussen, bekeek alles van alle kanten, raadpleegde zijn grote vriend google, maar het leek er toch echt dat dit einde oefening was voor mijn oranje bolide. Ondertussen weten jullie wel dat wij altijd ieder jaar een nieuwe (zeeeer oude) auto kopen. We rijden er een jaar mee en dan weer een helse zoektocht naar een ander. Budget voor een nieuwere auto is er niet en tja dan zit je ook weer met een grote en kleine beurt en dan ben je ook zo €500,- kwijt, nietwaar? Maar, dit oranje monster heeft het toch wel dik anderhalf jaar volgehouden met mij en daar ben ik stiekem dan toch wel blij mee. Helaas is het repareren van deze auto vanwege de kosten en het feit dat hij toch echt rijp is voor het autokerkhof niet meer rendabel, dus zijn we alweer op zoek naar een nieuw auto. Tot die tijd moet ik, ja, echt, met de fiets mijn boodschappen doen! Ik voel me zo onthand zonder mijn auto. Raak lichtelijk in paniek als ik me bedenk dat ik niet heel snel een nieuwe auto kan kopen…Hetgeen eigenlijk in deze periode ook nog een barslecht uitkomt, met alle kosten die er in het verschiet liggen. Maar goed, we gaan ervoor. Ik ben benieuwd welke auto me het komende jaar weer hopelijk veilig van A naar B gaat brengen.

Dat was mijn avontuur gisteren…op naar volgende wilde, spannende avonturen. (Niet dus!).

Liefs Miertje