Ik word gék van jouw gekraak!

Misofonie:”afkeer van geluid.” Maandenlang ben ik aan het bedenken of ik hier een blog over durf te schrijven. Durf ik mij wel kwetsbaar op te stellen ten aanzien van mijn vrienden, familie en bekenden. De angst dat men mij niet serieus neemt, er grapjes over maakt en mij uitlacht is groot, maar desondanks heb ik vandaag besloten dat ik de stoute schoenen ga aantrekken en mij in het diepe waag.

---

Sinds mijn jeugd heb ik er al last van en sinds enkele jaren bestaat er een naam voor. Terwijl ik steeds maar dacht dat ik mij hierover aanstelde.  Niets is minder waar, gelukkig. Wat een verademing was het toen ik hoorde dat er een naam voor was en dat ik mij niet aanstelde en dat ik niet de enige was die hier last van heeft.

Wat misofonie betekent is afkeer van geluid. Met afkeer wordt bedoeld walging, woede, verdriet. Dat is precies wat ik voel als ik bepaalde geluiden hoor. Geluiden die iedereen hoort en sommige geluiden waarvan mensen zullen zeggen: “ja maar, dat vind ik ook irritant hoor!'” Maar hetgeen ik voel is meer dan irritatie, het is een intense woede, gepaard met hartkloppingen waarbij ik denk dat mijn hart mijn lichaam uit springt. Een dusdanige afkeer waardoor ik mij in sommige situaties niet eens wil begeven of uit de weg probeer te gaan. Ik zal enkele voorbeelden beschrijven, zodat jullie een beeld hierbij kunnen vormen.

Tijdens vergaderingen op mijn werk komt het geregeld voor dat een collega constant met een pen zit te klikken, je kent ze wel: zo’n BIC-pen. Ik hoor je nu al denken dat je dat ook erg vervelend vindt. Maar word je dan ook boos? Wil je huilen, schreeuwen, keihard wegrennen, die pen afpakken en door de hele kamer smijten? Ik dus wel. Deze collega weet dat ik dat geluid irritant vind (hij weet niets van mijn misofonie) en ik kan soms met signalen duidelijk maken dat hij de pen weg moet leggen. Helaas vergeet hij dit na enkele minuten en pakt vervolgens weer zijn pen. Ik houd hem constant in de gaten zodat ik weer signalen kan geven, maar vaak durf ik het ook niet vaker dan een keer te vragen. Misschien word ik wel uitgelachen of niet serieus genomen.

Een hele tijd geleden zat ik in de bioscoop (sowieso een hel voor misofonen) en naast mij, met een gangpad ertussen, zat een vrouw – in mijn ogen- enorm hard te ademen. Ik dacht dat ik gek werd. Ik heb de halve film met mijn hand op mijn oor onderuit gezeten zodat ik het maar niet zou horen. In de bioscoop is het sowieso al verschrikkelijk met al die popcorn en chips etende mensen. Een stukje chips wordt niet in zachtjes in de mond gestopt, maar met veel en luid gekraak. Ik ga graag naar de bioscoop en laat mij dit niet onthouden door mijn misofonie, maar geloof me als ik zeg dat ik niet altijd relax een filmpje kan kijken.

En thuis, mijn arme man, thuis is het het ergste. Mijn man is maandenlang verkouden geweest, waardoor hij constant zijn neus ophaalde. Bij iedere ophaal kromp ik ineen van woede en keek ik hem boos aan. Heel oneerlijk, ik weet het, maar ik werd gek. Ik vroeg hem dan ook of hij zijn neus wilde snuiten en dat deed hij dan ook ondanks dat hij dat absoluut niet fijn vindt om te doen en al helemaal niet 20 keer per dag. Man eet ook al geen chips meer in mijn bijzijn en als hij zijn nagels moet knippen doet hij de badkamerdeur dicht zodat ik het niet hoor. Ik weet en merk aan alles dat hij zijn uiterste best doet om rekening met mij te houden en dan nog “zeur” ik over de geluiden die hij dan toch maakt. Het is natuurlijk ook onmogelijk om geen geluiden te maken die mij niet irriteren.

Een ander nogal (achteraf) grappig voorbeeld is de volgende: ik was met man uiteten en we hadden een leuk plekje gekregen. We hadden ons eten gekregen toen er ineens een man aan de andere kant van het gangpad kwam zitten. Dit was sowieso al raar omdat deze man bijna het hele restaurant kon kiezen om te zitten en dan toch “naast” ons kwam zitten. Enfin, meneer gaat zitten en begint constant met zijn vingers op de tafel te tikken. Waarom? vraag ik mij dan af. Dat was moment nummer een waarvan ik gek werd. Man probeerde mij al af te leiden met humor wat op sommige momenten ook lukte. Ik was aan het aftellen totdat meneer zijn eten kreeg zodat hij ophield met tikken. Je raadt het al, het eten kwam, meneer schept iets op zijn vork en zijn mond gaat open met hard gesmak. AARGHH. Wat een walging en woede ging er door mij heen en dat de hele tijd dat hij aan het eten was. Toen was het moment dat zijn eten op was en ik daar erg blij om was want erger zou namelijk niet kunnen, meneer kreeg zijn zoveelste biertje en daar kwam het volgende geluid: geslurp. Het kon dus wel erger. Ik vroeg zo snel mogelijk onze rekening en weg waren wij. Ondanks dat man mij goed heeft proberen af te leiden, was ik zo blij toen we uit het restaurant waren. Ik heb overigens best een leuke avond gehad hoor.

Al die geluiden klinken voor mij als een nagel die over een schoolbord (wel die retro krijtborden) gaat en dan 100 keer erger. Vreselijk dus. Andere geluiden die mij de rillingen geven en waarvan ik woedend word zijn fluitende mensen (heel fijn hoor als mensen vrolijk zijn en fluiten, maar ik wil dan het liefste wegrennen of degene met zijn kop tegen de grond duwen), gapen, vaak achter elkaar niezen, een kauwgum kauwen, appels/ wortels eten, ademen, slurpen en snurken. Ik vergeet er nu vast velen, want dit rijtje is veel langer.

Dit alles opschrijven kost mij totaal geen moeite, maar van het idee dat dit wereldkundig gaat worden krijg ik de hartkloppingen. Toch ga ik het doen, want ik vind dat misofonie bekender moet worden en dat mensen met misofonie serieus worden genomen, Ik schrijf ook mee op de FB pagina van misofonie en die herkenning die ik daar zie vind ik erg fijn.

Wil je er meer over weten, check dan: https://nl.wikipedia.org/wiki/Misofonie en/ of Vereniging Misofonie

Liefs Miertje